Upytoł me śwagier cobyk śnim posed do lasa hore, jaze do wiyrchu, bo hań mioł kawołek lasu, a mu hybło drewna, bo cosi przy chałupie dudroł. Nei niekze bedzie, bo cymu nie, kie pogodo piykno beła do cudu. Popatrze i jo co hań w lesie nowego. Poślimy lem słónko na świt, coby casu we wyrku nie tryźnić, a i cołego dnia nie stracić! Kaśtan nie był juz tak scyńśliwy, bo musioł nos wywieź z wozem doś wysoko, a grapa hań była co raty!